Belli ki yüz yıl geçse de hafızamdan silinmeyecek o resim.
Sırtında bir kurşun, yüzün kaldırım taşına sığınmış, kanın sokağa akmış ve altı yırtık papucunla belli ki hep yatacaksın o kaldırımda.
Yüksek bir pencereden bir kadın, aşağıda bir sandukada yatan sevdiği adama bakacak ve ağlayarak soracaktı;“ Bir çocuktan, bir katili nasıl yarattık?” diye. Ve ben belli ki hep susacağım çocuğu katil yapan toplumsal suçun paydaşlığıyla.
Gece yarısı bir mesaj düşecek haber merkezlerine. “Hrant’ın katil zanlısı Samsun otogarında yakalandı”. Bir umutla üfleyerek dindirmeye çalışacağız yaramızı ve belki Rakel Dink’in sorduğu “Nasıl katil oldu bu çocuk?” sorusu da cevap bulur diye bekledik. Sonra bir resim düştü hayatımıza. Bir polis, bir katil, bir bayrak ve yüzlerinden dökülen hayasız bir gülüş... Belli ki çaresizlik ve sahipsizlik duygusu saracaktı bütün benliğimi ve ben susacaktım.
“Kardeşimsin Hrant” dedik diye, bir mazlumu, bu ülkenin vatandaşı, bu ülkenin bir gazetecisi sırf Ermeni olduğu için katledildiyse, ortaya bir irade koymak gerek deyip katille aynı ırktan olmamıza rağmen maktülden yanadır yüreğimiz demek için ve madem sadece “öteki” olduğundan öldürülüyorsa insanlar, biz de “öteki”yiz deyip “Hepimiz Ermeniyiz” dedik diye taşa tutulmanın yorgunluğunu yaşadık ve taraftarı olduğum takımın tribünlerinde başlarına beyaz bereler geçirip bir insanı sırtından vuran katili savunan insanların varlığından utandık, korktuk.
Belli ki, sen hep o soğuk kaldırımda yatacaksın.
Belli ki, seni seven o kadın, o pencereden hiç gitmeyecek ve yüzümüze yüzümüze haykıracak “Susarak bir çocuktan bir katil yarattınız!”
Belli ki katillerin sırtını sıvazlayanların çokluğu korku iklimine sürükleyecek bizi.
Ama bir şey daha öğrendim o gün. Bir ucu AGOS gazetesi önünde, bir ucu Aksaray Köprüsü'nde olan kalabalık halk kitlesinden bu ülkede kardeşlik adına, bir arada yaşamak adına yarınlar için umutlu olmayı, ayakta durabilme imkanının da olduğunu öğrendim.
Faşizm öldürür
Kardeşini bile...