Ne kadar da çok kötülük var şu dünyada, biz insanlarda. Hayat bazen ne kadar da çekilmez oluyor. Savaşlar, göçler, ölümler, şiddet, terör, adaletsizlik, açlık, yoksulluk, acılar… İnsanı yılgınlığa, bezginliğe, umutsuzluğa düşüren ne kadar çok olumsuzluk, kötülük, zulüm yaşanıyor şu hayatta. Ama yaşamayı, direnmeyi, “hayatta kalma”yı, “var olma”yı inatla sürdürüyor insan.
Hayatı güzelleştirmek, yaşamın özündeki iyiliği ortaya çıkarmak istiyor milyonlarca, milyarlarca insan her gün. Her günün sabahına, doğan güneşe, aydınlığa umut katıyor.
Sofrasına oturduğunda, çayın tadından, domatesin kırmızısından, zeytinin lezzetinden keyif alıyor. Eşinin, çocuğunun anlattığı bir şeye gülüyor, balkondaki komşusuna “günaydın” diyor; günlerin aydın olmasını, barışla, sevinçlerle, sevgilerle dolmasını istiyor.
Bir annenin, çocuğuna sabırlı, hoşgörüşlü, özverili seslenişindeki güzelliğin ayrımına varıyor. Anneliğin güzelliğini bir kez daha duyumsuyor.
Hayat daha “insanca” yaşansın diye, insanlar, gençler, kadınlar, çocuklar öldürülmesin, eşit-özgür yaşasınlar diye şarkılar söyleyen, resimler yapan, filmler çeken, kitaplar yazan, dersler veren, mücadele eden, bedeller ödeyen nice güzel insanların var olduğunu biliyor. Biliyor ki böyle insanlar var oldukça dünyada, hayat elbet, daha da güzel, daha yaşanılır olacak; kimse, insandan umudunu kesmeyecek.
Evinden çıkıp hayata karışan insan, hayatın içindekileri görecek. Vicdanını yitirmemiş, idealleri, değerleri için uğraş veren nice güzel insanı; bahçesini çiçekleyen, küçücük evini beyazlıklarla, maviliklerle süsleyen, çalışan üreten, doğayla, doğal hayatla barışık, uyumlu insanları görecek.
Hayata içinden, özünden bakan insan, hayatın yaşamaya değer oluğunu, her şeye rağmen insanın özünde iyilik olduğunu görecek; insanı kendine “yabancı”laştıran, “kötü”leştirenlerle mücadele edildiğinde daha güzel bir dünyanın mümkün olduğunu bilecek.
O halde, hayatın güzel, yaşamanın tatlı olduğunu bilmek, hayatı daha güzel kılmak için mücadele etmeye, çaba göstermeye engel olmasa gerek.